Het Piekermannetje
Klaas Vaak klom uit een raam. Hij was moe, want hij had de hele avond hard gewerkt. Het leek wel of steeds meer kinderen tegenwoordig hulp nodig hadden bij het in slaap vallen.
Daarom droeg Klaas Vaak over zijn schouder een knapzakje vol met slaapzand.
Behendig klom hij via de uitsteeksels op de muren naar beneden. Hij was op weg naar een plekje om zelf te gaan slapen, maar iets deed hem stilstaan.
Al een tijdje had hij het gevoel dat hij niet alleen was. Hij keek om zich heen, maar de nacht was donker en stil. Er was zelfs geen poes op straat.
[…]
‘Wie is daar?’
Een piepklein mannetje stapte uit een donkere nis. Hij was net als Klaas Vaak niet veel groter dan een grotemensenduim.
[…]
Janneke Schotveld. Uit: De kikkerbilletjes van de koning en andere sprookjes. Illustraties van o.a. Thé Tjong-Khing, Annet Schaap, Milja Praagman, Martijn van der Linden ea. Van Holkema & Warendorf, 2018.
Een sprookjesboek met moderne sprookjes, wat een goede vondst van Janneke Schotveld, die bij kinderen vooral bekend is met haar Superjuffieboeken.
Het zijn sprookjes waarin kinderen zich kunnen herkennen terwijl de vijftien verhalen toch echt over prinsen en prinsessen, koningen en heksen gaan. Twee koningen adopteren samen een kindje, een prinses kiest in plaats van een prins uit de 1000 die haar ouders voor haar hebben uitgezocht, liever een prinses, en het piekermannetje en Klaas Vaak hebben het hardstikke druk met al die kinderen die zich suf piekeren over citotoetsen, hun dode poes, stoer zijn of hun drukke weekschema’s zoals hockey, bijles en kinderyoga. En prins Max wordt gered door een dappere ridster.
Er is ook een computervrouwtje ‘zo klein als een vlo, zo dun als een haar en zo soepel als een elastiek’ waarvan er in elke computer een woont.
Schotveld vertelt de sprookjes vrolijk en met vaart, zonder veel poespas of omhaal. Dat pakt meestal goed uit. Soms mis je de onderlaag waar sprookjes van oudsher in uitblinken. De tekeningen, voor elk verhaal van een andere illustrator, zijn van hoog niveau en maken er een echt sprookjesboek van. Want daar horen nu eenmaal tekeningen in.
Leeftijd: 6+
Tag Archief van: prinsessen
De mislukte fee
Er was er ’s een moeder-fee.
En had ze kindertjes? Ja, twee.
Twee kleine feeënkindertjes
met vleugeltjes als vlindertjes.Ze waren beiden mooi en slank,
maar ’t ene kind was lelieblank,
zoals de feetjes wezen moeten
en ’t andere kind zat vol met sproeten.
Er was er ’s een moeder-fee.
En had ze kindertjes? Ja, twee.
Twee kleine feeënkindertjes
met vleugeltjes als vlindertjes.Ze waren beiden mooi en slank,
maar ’t ene kind was lelieblank,
zoals de feetjes wezen moeten
en ’t andere kind zat vol met sproeten.
De moeder was heel erg ontdaan.
Ze waste ’t kind met levertraan,
met katjesdauw, met tijgermelk,
ze doopte ’t in een bloemenkelk,
maar ’t hielp geen steek, o nee, o nee,
het was en bleef een sproetenfee.
M’n dochter, zei de moeder toen,
nu kan ik niets meer aan je doen.
Je bent als fee (zacht uitgedrukt)
volledig en totaal mislukt.
Ga naar de koning Barrebijt
en zeg daar: Uwe Majesteit,
m’n moeder doet de groeten.
Ik ben een fee met sproeten.
Wellicht neemt koning Barrebijt
je dan in dienst als keukenmeid.
Die man heeft altijd wel ideeën
voor min of meer mislukte feeën.
Het feetje ging direct op weg.
Het sliep ’s nachts in de rozenheg
en ’t prevelde de hele tijd:
O Sire, Uwe Majesteit,
m’n moeder doet de groeten.
Ik ben een fee met sproeten.
En toen ze aankwam in de stad
stond ze te trillen als een blad.
De koning opende de deur
en zei: Gedag, waar komt u veur?
En wit van zenuwachtigheid
zei ’t feetje: Uwe Majesteit,
m’n moeder doet de groeten.
ik ben een spree met foeten.Wel, sprak de koning heel beleefd,
ik zie wel dat u voeten heeft,
maar u bent, op mijn oude dag,
de eerste spree die ik ooit zag.
zei ’t feetje: Uwe Majesteit,
m’n moeder doet de groeten.
ik ben een spree met foeten.Wel, sprak de koning heel beleefd,
ik zie wel dat u voeten heeft,
maar u bent, op mijn oude dag,
de eerste spree die ik ooit zag.
Toen heeft hij dadelijk gebeld
en ’t hele hof kwam aangesneld.
De koning zei: Dit is een spree.
Iets héél bijzonders. Geef haar thee
en geef haar koek. En geef haar ijs.
Ze blijft hier wonen in ’t paleis.
Nu woont het feetje al een tijd
aan ’t hof van koning Barrebijt
en niet als keukenmeid, o nee!
Ze is benoemd tot opperspree.
Ze heeft een gouden slaapsalet
en gouden muiltjes voor haar bed.
En alle heren aan het hof
die knielen voor haar in het stof.
Waaruit een ieder weer kan lezen
dat men als fee mislukt kan wezen
maar heel geslaagd kan zijn als spree.
Dit stemt ons dankbaar en tevree.
Annie M.G. Schmidt. Uit: Ziezo. Querido, 2004.
Het is Annie M.G. Schmidtweek 2012: over koningen die gaan verhuizen, driftige prinsessen en andere koninklijke figuren met al hun eigenaardigheden.
Dit gedicht is geplaatst met toestemming vooraf van uitgeverij Querido.