Oud
Ze telt het vallen van blaadjes achter haar raam,
trekt haar stoel soms nog de kamer uit want
alles is beter dan muren die je niet zelf hebt uitgekozen.

Iedereen sterft hier langzaam.
De dood en de geur van schoonmaakmiddelen
verschuilen zich onder de vloertegels,
dikke vrouwen in te groot gegroeide huiden
dwalen door de gangen, grijpen met geklauwde handen
naar stevige armen voor houvast.

De kleinkinderen komen eens in de twee weken langs,
smeken om ijsjes en krijgen dan muntgeld,
er is hier geen speeltuin in de buurt.

Maaike Rijntjes. Uit: Poets!vrouwen. Uitgeverij Monnier, 2016, inleiding Ellen Deckwitz. Poets!vrouwen is een project van de Poëziemarathon georganiseerd door de Stichting Literaire Activiteiten Groningen (SLAG). 
Een bloemlezing met gedichten van vrouwelijke dichters uit Nederlands noordelijkste provincie. Over geheugen en herinneringen, treinreizen en bang zijn, vergeten en vergeten worden. Bieden deze dichters een eigen kijk op de werkelijkheid? Ja zeker, even divers en veelkleurig als ze zelf ongetwijfeld zijn, maar met duidelijk hoorbare vrouwenstemmen.
Wat dat zijn? Stemmen over de levens van vrouwen, simpel gesteld. Of die anders zijn dan de levens van mannen, daarover verschillen de meningen, maar het is beslist verfrissend om de gedichten te lezen en te merken dat vrouw worden in deze poëzie een thema is, zoals in deze regels van Ellen Deckwitz: “Nu ben ik tien en heb ik geen idee/waar vrouwen worden gekweekt.”