Er was eens een mannetje dat was heel wijs
Het bouwde zijn huisje níet op het ijs.

Als het dooien gaat, dacht hij, en ’t gaat van krak-krak,
ben ik zo met mijn huisje door het ijs gezakt.

Maar hij bouwde zijn huisje wél aan het water,
want dat vond hij fijn, en ook leuk voor later.

Hij ging elke dag zwemmen of roeien of vissen,
want hij wou en hij wilde dat water niet missen.

‘En toch,’ zei het mannetje, ‘als ik mocht kiezen,
het állerfijnste is het als het gaat vriezen.

Een fiks wintertje met een strenge vorst,
en dan zwieren over die witte korst!’

Het mannetje is nu heel oud en grijs,
maar hij zit nog aan ’t raam en hij kijkt nog naar ’t ijs.

En als je voorbijkomt en als hij je ziet
dan zwaait hij naar je, en hij geniet.
Han G. Hoekstra. In: Als je goed om je heen kijkt, zie je dat alles gekleurd is, samenstelling Tine van Buul en Bianca Stigter. Verschillende illustratoren. Querido, 2006.