Weggelopen

Dat herinner ik me nog het meest
dat ik van huis ben weggelopen.
Ik moet heel klein zijn geweest.
Er was een hek maar dat stond open.
Ik ging mijn voeten achterna
liep zacht en langzaam zoals in dromen.
Ik dacht, ik ga maar waar ik ga
ik had mijn eigen weg genomen.

En toen, ik had het niet verwacht
stond in het gras een ezel aan een paaltje.
Hij kauwde wat, was grijs en zacht
als in een voorleesverhaaltje.
Wij keken elkaar daar zo eens aan.
Dat duurde trouwens maar even
want hij wilde verder met eten gaan.
Waarom is me dat bijgebleven?

Ik weet nog dat ezeltje, dat ezeltje
dat in ´t gras aan het grazen was.
Hoe kan ik dat nu nog weten?
Veel later bedacht ik me dat pas
hoe komt het dat ik net dat niet ben vergeten?
Karel Eykman. Uit: De kantoortoren van Babel. De Harmonie, 2006/Fluit zoals je bent. Samenstelling Edward van de Vendel. Illustraties Carll Cneut. Querido De Eenhoorn, 2009.
Dit gedicht is geplaatst met toestemming vooraf van uitgeverij Querido.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *