Vrolijk dinoboek

Kees van Dijk
Er was een dinosaurus,
zijn naam was Kees van Dijk.
Hij woonde met zijn vrouw Marie
in de buurt van Waterswijk.

Ze hadden lieve kinderen,
een zoontje en een zoon.
De jongste heette Kareltje,
de oudste, dat was Toon.

’s Ochtends vroeg dook het gezin
bij wijze van bad het meertje in.

‘Pap, ik kan al op mijn rug!’
‘En ik al op mijn buik!’

‘Knap hoor, Toon en Kareltje,
zien jullie hoe ik duik!’

VIER DINOSAURUSSEN
NIKS BIJZONDERS
HEEL GEWOON
EEN VADER
EN EEN MOEDER
EEN ZOONTJE
EN EEN ZOON.
..
..
..
En als ze gingen slapen
bij de ondergaande zon
zei Kareltje: ‘Vertellen pap!’
en Kees van Dijk begon

te vertellen over later
en met al wat Kees verzon,
leek het of hij heel ver
in de toekomst kijken kon.

Dat ze bergen zouden bouwen
die niet op bergen leken.
Dat er licht kwam uit die bergen
waar de maan bij zou verbleken.
Elle van Lieshout, Erik van Os. Uit: Kees van Dijk. Tekeningen Jan Jutte. Lemniscaat 2015.
Waterswijk, Kees van Dijk, Marie, Kareltje, Toon: gewonere namen bestaan niet, het zouden je buren kunnen zijn.
Je vergeet bijna dat het dinosaurussen zijn en dat is precies wat de schrijvers willen. Al zorgen de stoere tekeningen van meestertekenaar Jan Jutte er voor dat dat natuurlijk niet helemaal lukt.
Een normaal gezin dat normale gezinsdingen doet zoals zwemmen, vers vlees eten, puzzelen met botjes van hun prooidieren en verhalen vertellen.
In die verhalen toont vader Kees zich een  toekomstvoorspeller van formaat: op de tekeningen zien we flatgebouwen, vliegtuigen en zelfs ménsen.
Grappig gegeven, dat consequent wordt uitgewerkt maar hier en daar een beetje schuurt omdat een dino die Kees van Dijk heet en in Waterswijk woont lichtelijk over de top is.
Metrum, rijm en ritme kloppen overigens als een bus, laat dat aan ervaren schrijvers als Erik van Os en Elle van Lieshout over.
Leeftijd: 3+. Boekomslag met stoere poster, dat in elke kinderkamer – en zeker ook elke jongenskamer – thuishoort.