Springende penguins

Een krokodil kan echt huilen, maar niet van verdriet.
Een ijsbeer is linkshandig, net als de meeste kunstenaars.
Hoe dapper een gorilla er ook uitziet, zwemmen durft hij niet.
Bij zeepaardjes krijgen niet de vrouwtjes maar de mannetjes baby’s.
Een panda heeft andere kleuren dan je zou denken: onder zijn witte vacht is de huid zwart en onder zijn zwarte vacht is de huid roze.
De botjes in de pootjes van een vleermuis zijn zo dun dat hij er niet op kan staan.
Een schorpioen heeft minstens zes en soms wel twaalf ogen. Toch kan hij niet goed zien.
Een mannetjeskomodovaraan heeft twee penissen.
Een hongerige wolf kan in één keer twintig kilo vlees eten.
Een krekel hoort met zijn knieën.
enzovoort.
Marije Tolman met woorden van Jesse Goossens. Uit: Springende penguins en lachende hyena’s. Lemniscaat, 2013.
Uitgeverij Lemniscaat viert dit jaar haar vijftigjarig bestaan met een prentenboek der prentenboeken.
Marije Tolman weet de feitjes en weetjes naast de tekst te verheffen tot pure poëzie door haar geweldige platen boordevol grappige details. Soms groot en impressionistisch, soms klein en verfijnd, ze heeft de beschikking over een breed palet en dat werkt fantastisch. 
Elk dier krijgt bij haar een eigen karakter en gezicht, best knap als je bedenkt dat ze soms dertig olifanten op elkaar stapelt. 

Dat krekels met hun knieën horen zien we verbeeld in een hilarisch concert met krekels rondom een harpspelende andere krekel.  
De linkshandige ijsbeer, mijn favoriet, schildert een bont zelfportret. De bange gorilla loopt vergeefs rond met zwemband, handdoek en badeendje.
Heerlijk, lekker dik prentenboek om eindeloos te bekijken en opnieuw te bekijken. 
En om vaak hardop in de lach te schieten. 
Helemaal geen kritiek? Dit dan: sommige details van de tekeningen vallen weg in de vouw van de pagina. 
De teksten zijn erg droog, kan iemand Marije Tolman eens aan Toon Tellegen of Bibi Dumon Tak koppelen?