Snottebel Lies Mensje van Keulen

Snottebel Lies heeft van die snottebellen
die altijd uit haar neus hangen als slakken,
ze slurpt er af en toe wat van naar binnen
en gaat er dan hardop mee zitten smakken.

Snottebel Lies zit zo vol vieze vlekken
dat ze een lopend vuilnishoopje lijkt.
Ze heeft ook griezelige lange zwarte nagels
en héél lang haar dat tot haar knieën reikt.

Er zitten in die haren heel wat luizen,
en o, wat hebben die het naar hun zin.
Het lijkt wel of ze in een klimrek wonen,
ze slingeren en klauteren erin.

Snottebel Lies wast zich alleen met spuug
en doet dan of haar haar een handdoek is.
Zo ondertussen lijkt het wel een dweil
die stinkt naar duivepoep en ouwe vis.

En als ze ’s avonds in haar bedje ligt,
dan steekt ze ook haar neus nog in die haren
en veegt haar snottebelllen eraan af,
want wat ze lekker vindt, wil ze bewaren.

Snottebel Lies staat overal bekend
om die afgrijselijke snottebellen.
Maar ik kan, omdat ze mijn nichtje is,
nog iets veel smerigers van haar vertellen.

Snottebel Lies moet voor ze slapen gaat
namelijk ook nog even voor een plas.
En wat ze dan doet, jasses, getsiederrie,
het is te vies voor woorden, hou je vast.

Wat doet ze dan? Wat doet dat vieze kind?
Het is zo goor, het is om van te gillen:
in plaats van pleepapier haalt Snottebel Lies
haar lange haren langs haar blote billen.
Mensje van Keulen. Uit: Tikken tegen de maan. 50 kindergedichten uit Nederland en Vlaanderen. Verzameld door Joke van Leeuwen. Ons Erfdeel vzw, 2012/Snottebel Lies, Querido, 1994.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *