Circusdirecteur en andere gedichten voor kinderen

Diet blogt

Over De Boomhut heb ik het al eens gehad. Dat het zo’n ongelooflijk prachtig boek is. Het boek heeft nu de Bologna Ragazzi Award 2010 gekregen, oftewel het is gekozen tot het mooiste boek van 2010 wereldwijd. Het staat ook op de longlist van de Gouden Uil 2010, die op 25 april wordt uitgereikt.
Volgende keer weer een gedicht maar nu voor de liefhebbers  een stukje van het juryrapport van de Bologna Ragazzi Award: 
De boomhut is a wise, clear, even poetic, example of how an established topos of the collective imagination may be revisited with a fresh eye to reveal a continued relevance to modern times. Marije Tolman and Ronald Tolman return to the “house in the trees”. Their house, however, is rich with subtle cultural references ranging from symbolist painting to the most refined 20th century graphic art. The book’s message is not declaimed, but is conveyed quietly. It pleads for an enlightened ecological stance in which an intense awareness that we are part of nature does not forego our need for elegance and intellectual enquiry.
Meer lovende woorden schrijft het Nederlands Literair Productie en Vertalingen Fonds:
Het zijn verfijnde prenten geworden, op een rustige, beschouwende manier wordt er een verhaal over de wereld verteld, over het wisselende licht, de beweging en de kleur en vorm van de dieren.[…] De commissie vindt de rust en de terughoudendheid erg mooi en vindt het knap dat het boek zo’n stabiele vrolijke levenslustige indruk maakt. Wat een prettig ‘stil’ boek dat toch ook ‘lawaai’ maakt, een boek met een eigen geluid.
De Boomhut, door Marije en Ronald Tolman. Lemniscaat, 2009.

Het is de woensdag van de verkiezingen in Nederland en het gaat bijna nergens anders meer over. Behalve hier!
Het is nog geen woensdag.
Het is nog lang geen woensdag.

Op woensdag blijf ik bij oma eten.
En wat – dat mag ik zelf weten.

Maar het is nog geen woensdag.
Het is nog lang geen woensdag.

Het is pas donderdag.
Dichter: Erik van Os. Zijn dichtbundel Koe en daarmee koe staat vol met dit soort ogenschijnlijk simpele,  prachtige overpeinzingen. De tekeningen van Piet Grobler passen daar enorm goed bij, zijn net zo ogenschijnlijk simpel en net zo raak.
Voor kinderen vanaf een jaar of tien. Hoewel op de achterkant staat: ‘De gedichten en beelden in deze bundel zijn uitsluitend bedoeld voor iedereen.’ Lemniscaat, 2008.

Het is vandaag weer Dolle Donder,
morgen Vrijdag Vlinderdag.
Ik heb altijd wat te vieren:
Zater, Zotte Zondag.

In de lente ben ik paasei
met een grote, roze strik.
Als de zomerzotten feesten,
feest ik mee en eet me dik.

Speelt november Kale Bomen,
yes, dan weet ik dat heel gauw
de Cadeautjesmannen komen
en de Suikertantevrouw.

Altijd heb ik wat te vieren.
Elke dag maak ik me mooi.
Mijn verdriet, dat zit vanbinnen:

Stille Sneeuwpop wacht op dooi.
Andre Sollie is zelf opeens een feestvarken. Een paar dagen geleden kreeg hij de Belgische Boekenpauw 2010 voor zijn boek ‘De Zomerzot’. De Boekenpauw is de Vlaamse boekenprijs voor het mooiste kinder- of jeugdboek uit het voorbije jaar.
Carll Cneut, die de  tekeningen in de verzamelbundel ‘Fluit zoals je bent’ maakte, een boek dat vaste lezers van dit blog wel kennen, kreeg de eervolle vermelding Boekenpluim 2010. Ook Gerda Dendooven kreeg een Boekenpluim voor haar boek ‘Hoe het varken aan zijn krulstaart kwam’.
Allemaal VAN HARTE GEFELICITEERD!
Het gedicht hierboven is van André Sollie en staat in: Altijd heb ik wat te vieren. Querido 2008.

Dit gedicht is geplaatst met toestemming vooraf van uitgeverij Querido.

Ze bestaan al miljoenen jaren niet meer.

Hoewel?
Bij de kapper, daar zie je ze weer:
DRAKEN
Ze hangen te hangen aan rustige haken…
maar plotseling raken ze oververhit,
en dan spugen ze vuur…
op de klant die daar zit.
Ah, jij noemt dat dus een onschuldige föhn?
Ik noem dat een monster,
een sprookjesfiguur.
Tuurlijk, zeg jij,
maar dan wel met een stekker.
Logisch, zeg ik, anders blaast het niet lekker!
Waarom denk je dat draken maar zo kort bestonden?
Ze zochten een stopcontact.
Nergens gevonden.
Edward van de Vendel. Uit: Draken met stekkers. Illustraties Floor de Goede. Querido, 2010

De boeman woonde in het boebos
Niet alleen!
De boeman had een boevrouw.
En een boeman, dat weet je, roept af en toe BOE.
Een boeman roept af en toe BOE.
De gedíchten van Imme Dros kan ik jullie helaas niet laten lezen omdat ze dat niet goed vindt maar haar net uitgebrachte prentenboek Het Boeboek (deels) wel omdat ik dat van de uitgever heb gekregen. Ongelooflijk leuk boek! De tekst is kort, krachtig en prachtig, zoals alles dat Imme Dros maakt. De illustraties van Harrie Geelen zijn adembenemend,  levendig en grappig. Tekst en illustraties horen bij elkaar als lieveheersbeestjes en mieren. 
Het prentenboek is bedoeld voor kinderen vanaf drie jaar. Ik garandeer dat jongere én veel oudere kinderen plus volwassenen veel plezier aan dit boek gaan beleven.
De boeman had twee linkerhanden
AU
De boevrouw kon vies koken
HMMM
En de boebaby groeide goed
AGUUU
Maar ja, overal is wel wat.
De boevrouw schrok aldoor zo.
En als ze schrok gilde ze zo!
Ze gilde als ze iets zag bewegen.
HUUU
Ze gilde als ze een speld hoorde vallen.
HIEEE
En elke keer gilde ze anders.
HU HI HAA
Dat was erg, maar het ergste komt nog.
De boevrouw schrok ook van de boeman.
Hij deed zacht, hij liep op zijn tenen.
SSST
Maar de boevrouw schrok toch.
Ze hoorde hem niet aankomen.
En opeens stond hij achter haar
AAARCH
HIEIEIE     Het heeft wat voeten in de aarde maar uiteindelijk vinden ze er wat op.
Imme Dros, Harrie Geelen,  Het Boeboek.  Querido, 2010
De stukjes tekst zijn geplaatst met toestemming vooraf van uitgeverij Querido.

Moet je horen, moet je horen,
tante Trees is vastgevroren.
Vastgevroren in het bos.
En nu kan ze niet meer los!

Kijk, daar staat ze. Zonder jas.
Wist ze niet hoe koud het was?
Wist ze niet hoe hard het vroor?
Waarom ging ze ervandoor,
zonder sjaal en zonder wanten?

’s Avonds stond in alle kranten:
’t Wordt vannacht min zeventien!
Heeft ze dat soms niet gezien?

Moet je horen, moet je horen,
tante Trees is vastgevroren.
Vastgevroren in het bos.
En nu kan ze niet meer los!

De politie heeft ter plekke
geprobeerd haar los te trekken.
Heeft geduwd en heeft gerukt,
maar het is ze niet gelukt.
Nu moet tante Trees daar blijven
tot het dooit.

Alle journalisten schrijven:
Winters weer geeft overlast:
In het bos vriest dame vast!

Moet je horen, moet je horen,
tante Trees is vastgevroren.
Vastgevroren in het bos.
En nu kan ze niet meer los!
Bette Westera & Barbara de Wolf in Mijn zusje achter het behang. De Fontein, 2008. Met cd met liedjes, muziek Diederik van Essel.

‘Hoi, Schildpad, slome duikelaar!’
riep Haas, de plaaggeest, keer op keer.
Totdat de schildpad dacht: ’t wordt tijd
dat ik die haas een lesje leer.

Hij zei: ‘Ik wil een wedstrijd doen.
Zie je dat hek daar, in de wei?
Ik wed graag om een winterpeen
dat ik er eerder ben dan jij.’

‘Je lijkt wel gek, maar ik doe mee,’
zei Haas. ‘Ik hou wel van een grap!’
Meteen ging hij er – roef – vandoor.
De schildpad deed geen enkele stap.

De haas sprong pijlsnel door de wei
en kwam al spoedig bij het hek.
Daar liep de schildpad voor hem uit!
Hoe kan dat?, dacht de haas. Wat gek!

De schildpad had de grootste schik:
nu werd de haas een keer geplaagd.
Een half uur later kwam zijn broer.
‘En?’ vroeg die. ‘Is ons plan geslaagd?’

‘En of! De haas heeft niets gemerkt.
Dat is natuurlijk niet zo raar.
We zijn tenslotte tweelingbroers
en lijken sprekend op elkaar.’
Fabel De haas en de schildpad. Uit: Boven in een groene linde zat een moddervette haan. Op rijm gezet door Maria van Donkelaar en Martine van Rooijen met prenten van Sieb Posthuma. Gotttmer, 2008.
Leeftijd 7+

Ik schrijf ze op
met potlood en met pen,
de liever nog dan liefste
woorden die ik ken.

Ik schrijf ze op
met balpen en met stift,
de mooier nog dan mooiste
woorden in mijn schrift.

Ik schrijf het op
in rood en geel en blauw
dat ik nog houer hou dan hou
van de allerjouste jou.
Geweldig liefdesgedicht toch? Echt iets om vandaag iemand die je lief vindt mee te verrassen!
Het is geschreven door Koos Meinderts en staat in de prachtige, lichtfilosofische, bundel Verdriet is drie sokken. Ook van de tekeningen van Annette Fienieq in dit boek word een mens blij.
Uitgeverij Lemniscaat, 2008. Kijk ook even bij de reactie, Koos Meinderts zelf over de cd met liedjes die erbij hoort.