Onder mijn matras de erwt

elf treden
Wij hebben een houten trap
en die boen ik elke vier weken –
ik moet dat uitleggen, want
anders snapt niemand onze trap.

Je wrijft de elf treden eerst met
boenwas in en daarna wrijf
je ze weer uit met een andere
doek. Ik vind dat ik dat moet

vertellen voor kinderen die
na mij op aarde komen en in
dit huis gaan wonen: de droge
doek moet je op de tree leggen,
erop gaan zitten en dan heen

en weer schuiven met je kont.
[…]
    weet je boze

moeder precies dat je het niet
goed gedaan hebt in haar ogen.
Maar ik doe het niet voor haar.
Ik doe het voor onze lieve trap.
Ted van Lieshout. Uit: onder mijn matras de erwt. Leopold, 2017.
Dit is een wrang boek. Het is ook een spannend boek. Ted van Lieshout blijft er in slagen verrassende nieuwe dingen te maken. De toon van de gedichten is licht, de inhoud zwaar. Gedichten in allerlei soorten, vormen en maten, over een tobbend, eenzaam meisje met veel zorgen en een niet te prettige familie.
Je ontkomt als lezer niet aan een diep meegevoel met dit personage dat alles goed bedoelt, goudeerlijk doch onhandig communiceert en ondertussen de naarste details over de wereld waarin ze leeft onthult. Zoals in het gedicht ‘moederdag’ waarin luchtig het bestaan van bandieten ‘die maar al te graag van gratis kinderen gebruikmaken’ voorbijkomen. 
Van Lieshout weeft op formidabele wijze vorm en inhoud dooreen, en onderstreept de gedichten met foto’s van door hem zelf gemaakte, ongelukkig ogende poppenkoppen.
Geen luchthartige bundel, maar voor oudere kinderen wellicht uiterst herkenbaar.   

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *