Hemelsblauwe jas

Kwijt
Ik kan haar niet vinden
in de drukte van de stad.
Ik heb me losgemaakt
ben haar kwijtgeraakt
en sta met bonkend hart
tussen al die mensen
al die benen.
Ze is verdwenen
zonder mij.
Mama, wist ik nou maar waar je was!
Helemaal in paniek
misselijk en ziek
zie ik dan haar hemelsblauwe jas.
Nicolle van den Hurk. Uit: Hemelsblauwe jas. Karmijn, 2017.
Lef kan uitgeverij Karmijn niet ontzegd worden: als kleine, jonge uitgeverij een poeziebundel uitgeven.  
Alleen spijtig dat ´Hemelsblauwe jas´ niet heel bijzonder is. De gedichten zijn herkenbaar, maar erg eenvoudig in taal, thematiek, ritme en rijm en, op een paar gedichten na, nergens opvallend, speciaal of met een randje.
Ook de tekeningen blijven, op enkele uitschieters na zoals de tekening bij het hierboven geciteerde gedicht, steken in alledaagsheid. Van dit soort jeugdpoëzie is er genoeg, of teveel.
Hopelijk probeert Karmijn het nog eens met een spannender bundel.