De zee zien

Ik stond beneden en keek hoe Jan zingend tegen de schoorsteenpijp
omhoogklom. Op het hoogste punt zwaaide hij,
triomfantelijk. Hij riep nog iets, ik kon niet goed verstaan
wat, – ‘Ik heb de zee gezien!’, zou hij dat hebben geroepen?
– en toen is hij gevallen en ben ik naar huis gerend: er is
niets gebeurd, er is niets gebeurd.
Koos Meinderts. Uit: De zee zien. De Fontein, 2015. 
Een rauwe jongensvriendschap, een eerste liefde, een nooit geopenbaard geheim: een spannend boek schrijven in de mooist denkbare taal kun je rustig aan Koos Meinderts overlaten. Elke zin doet ertoe, elk woord is afgewogen, het is te merken dat hier een dichter aan het woord is.
Het boek, dat gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, wordt gepromoot als jongerenroman. Maar wat mij betreft zou het evengoed ook voor volwassenen kunnen zijn.