tweede dag op aarde
van de tweede dochter
Op mijn geboorteakte staat: Vrouw, Negro
Moeder: Mary Anne Irby, 22, Negro
Vader: Jack Austin Woodson, 25, Negro

In Birmingham, Alabama, bereidt Martin Luther King Jr.
een protestmars naar Washington voor, waar
John F. Kennedy president is.
In Harlem staat Malcolm X op een zeepkist
te praten over een revolutie.

Buiten het raam van het universiteitsziekenhuis
valt langzaam de sneeuw. Het bedekt al bijna helemaal
de weidse grond van Ohio.

In Montgomery zijn er maar zeven jaar overheen gegaan
sinds Rosa Parks weigerde
haar zitplaats in de stadsbus
op te geven.

Ik ben geboren met een bruine huid, zwart haar
en grote ogen.
Ik ben geboren als Negro hier en kleurling daar

en ergens anders
hebben de Freedom Singers hun armen in elkaar gehaakt
hun protest openend in zang
Diep in mijn hart geloof ik
dat wij ooit zullen zegevieren

en ergens anders is James Baldwin
aan het schrijven over onrechtvaardigheid, verandert de wereld
met elke roman, elk essay.

Ik weet nog niet wie ik zal zijn
wat ik zal zeggen

hoe ik het zal zeggen…

Nog een drie jaar zijn voorbijgegaan sinds een bruin meisje
genaamd Ruby Bridges
een witte school in stapte.
Gewapende bewakers omsingelden haar terwijl honderden
witte mensen spuugden en haar uitscholden.

Ze was zes jaar oud.

Ik weet niet of ik zo sterk zal zijn als Ruby
Ik weet niet hoe de wereld eruit zal zien
als ik eindelijk kan lopen, praten, schrijven…
Nog een Buckeye!
zegt de verpleegster tegen mijn moederF
Nu al wordt ik vernoemd naar deze plek.
Ohio. De Buckeye-staat.
[…]
Jacqueline Woodson. Uit: Brown girl dreaming. Vertaling Tirsa With. Volt, 2021. 
Als meisje van kleur opgroeien in de VS in de jaren zestig en zeventig… hoe dat is maakt Jacqueline Woodson  in dit boek op een indringende en poëtische manier duidelijk met haar prachtige en zintuiglijke vertelstem  in  ritmische, vrije verzen. We wandelen mee door haar dagelijks leven, lopen met blote voeten op zachte aarde en verhuizen van het platteland van Georgia naar New York. We zijn erbij als ze haar  beste vriendin Maria ontmoet en als ze ontdekt hoe goed ze verhalen kan vertellen. We zien hoe haar tante haar haren vlecht, horen hoe hun grootmoeder hen mist. Dat ze achterin de bus moeten zitten en niet elk tafeltje kunnen kiezen in een restaurant.
Actueler dan ooit, urgenter dan ooit.
Woodson won veel literaire prijzen, waaronder in 2020 de Hans Christiaan Andersen Award, aka de Nobelprijs voor jeugdliteratuur.
Leeftijd 12+.

‘Hé,’ roept Boer Boris, ‘vandaag is Knol jarig.
Hiep, hiep, hoera voor het paard!
Ik wou dat ik tijd had om zelf wat te bakken,
maar ik heb geen tijd voor een taart.
Ik zal er gauw een bestellen;
ik ga bakkertje Bas even bellen.’

‘Goedemorgen, je spreekt hier met Bakkertje Bas.
Wat zeg je? Een taart? Een taart voor een paard?
Natuurlijk, dat kan. Wat voor taart moet het zijn?
Met nootjes? Met room? Chocola? Marsepein?
O nee? Het paard mag dat allemaal niet?
Het mag wél een taart zijn van haver en biet,
van gort en van gras en van stro en van. hooi?
Jazeker, dat kan. Hij wordt lekker en mooi!
[…]
Ted van Lieshout. Uit: Boer Boris en bakkertje Bas. Illustraties Philip Hopman. Gottmer, 2021.
Wat valt er toe te voegen aan het grootfeestelijk stemmenkoor  over deze geweldige peuter-, kleuter- en ookgrotemensenserie? Boer Boris redt, stoïcijns als altijd, bakkertje Bas als die met zijn wagentje in de sloot rijdt, de dieren op de boerderij doen zich levenslustig tegoed aan alle heerlijkheden ter ere van de jarige Knol en muis en vogel verschijnen op de listigste plaatsen, zoals bovenop de taart als bakkertje Bas die naar de boerderij brengt. En wordt het zusje van boer Boris nou verliefd op bakkertje Bas?
Leeftijd 2+

Het juffertje
De hele dag was ze bezig met bezemen en koken, maar maandags deed ze de was in een oude schoen, die naast haar huisje lag. Daar tochtte het verschrikkelijk op winderige dagen, want de zool had helemaal losgelaten en maakte overal kieren, waar de spijkers als tralies voor zaten. Zo leefde dat juffertje daar ’s zomers en ’s winters, in de lente en in de herfst, het ene jaar na het andere.
Elk voorjaar kookte ze dottersoep, elke zomer bakte ze wilde wikketaart, in het najaar maakte ze bramen in en ’s winters stoofde ze watergruwel. Maar als er ijs lag, leed ze honger.
‘Waarom gaat u nooit wandelen over de weilanden?’ vroegen de karekieten haar eens.
’t Is hier zo mooi tussen het riet,’ antwoordde het juffertje.
‘Maar hebt u de wei weleens gezien?’ vroegen de vogeltjes.
‘Nee,’ antwoordde het juffertje.
‘De wei begint tien passen hiervandaan. Hij is groen van gras, geel van boterbloemen, blauw van vergeet-mij-nieten, rood van klaver en wit van madelieven’, riepen de karekieten. ‘Ga toch zien.’
‘Het riet ruist zo mooi,’ antwoordde het juffertje en ze bezemde haar plompenhuisje schoon, ging voor het venster zitten en keek naar de blauwe lucht tussen de wiegende stengels.
[…]
Paul Biegel. Uit: Groot Biegel Sprookjesboek. Illustraties Charlotte Dematons. Gottmer, 2021. 
Hoe fijnzinnig, raadselachtig, origineel en markant wil je het hebben? Samen met de erven Biegel heeft uitgeverij Gottmer dertig Biegelverhalen gekozen voor dit heerlijke boek, stevig en luxe uitgevoerd. Zijn het echt sprookjes? Daar kun je over twisten. Zeker, er komen kabouters in voor en er wordt soms getoverd, maar het zijn eerst en vooral Biegelverhalen waarin  de fantasie in Biegels altijd ritmische en muzikale taal hoogtij viert. Neem het verhaal hierboven,  een wonderschone ode aan al het moois dicht om je heen. De tekeningen die Charlotte Dematons speciaal voor deze uitgave maakte zijn raak, voegen zich naar de verhalen maar prikkelen ondertussen ook je verbeelding. Elk verhaal heeft bovendien een minitekeningetje als herkenningsteken gekregen, boven het verhaal en in de inhoudsopgave. Heerlijk, zo’n goed verzorgd, mooi boek. Heerlijk om elkaar uit voor te lezen.
Leeftijd: tijdloos

De versiertruc
Hij moet een kadootje meebrengen, een lekker hapje
verpakt in spinnenzijde, maar hij heeft honger
heeft al dagen niets gegeten. Een hapje
dan maar, net als Winnie the Pooh, één hapje?

Twee kan ook wel, of drie en dan is plotseling
het hapje weg. Wat te doen? Het harde jasje
van de vlieg maar goed inpakken en hopen
dat ze niet goed kijkt, bedwelmd door de geur

van zijn spinnenparfum. Ze gaat door de poten
en pas na de paring loopt ze weg met het pakje.
Dat is leeg. De geur is een loze belofte. Mannenë
Remco Ekkers. Uit: De secretarisvogel schrijft. Alle diergedichten. Uitgeverij Kleine Uil, 2019.
Afgelopen zaterdag is dichter, schrijver, docent, recensent en onvermoeibaar poëziepromotor Remco Ekkers onverwacht op 79-jarige leeftijd gestorven in zijn woonplaats Zuidhorn. April 2021 verscheen zijn laatste bundel Hop over de sofa. Wat een verlies voor de poëzie.