Met spoed gezocht: Noodgevalpieten.
Vrolijke, schrandere knapen of grieten.
Je moet kunnen huppelen, zwaaien en strooien
en cadeautjes door schoorstenen durven gooien.
Je moet zeebenen hebben, want je gaat met een boot.
Maar of je nu dik bent of dun, klein of juist groot,
een bult op je rug hebt, doof bent of blind,
wat ouder misschien, of nog maar een kind:
lijkt het je leuk om voor Piet te spelen,
meld je dan snel en verschijn ten tonele!
[…]
Tiny Fisscher. Tekeningen Elizabet Vukovic. Gottmer, 2016.
Het is niet eerder gedaan, het is grappig, goed geschreven en spannend. Een goed Sinterklaasboek maken in een grote brij van middelmatige rommel is een kunst apart en Tiny Fisscher kwijt zich uitstekend van die taak.
‘De zus van Sinterklaas’ begint als Klaasje, de zus van Sinterklaas, haar broer voorstelt het eens een jaartje rustig aan te doen terwijl zíj dit jaar de Sint is. Sinterklaas lacht haar in haar gezicht uit en wil haar zelfs niet als Hulpsinterklaas. Klaasje besluit tot een drastische maatregel: ze sluit haar broer op in een afgelegen torenkamer en vertelt de Pieten dat Sinterklaas ziek is en haar heeft gevraagd om hem dit jaar te vervangen. Als bewijs laat ze een, zogenaamd door Sinterklaas geschreven, brief zien waarin hij zijn ambt aan haar overdraagt. Ze meldt ook meteen dat haar hulp Rosita dit jaar Hoofdpiet is. De Pieten kunnen het nauwelijks geloven, maar als Klaasje zich in Sints pak en mijter hijst en met lage stem vraagt ‘Wie staat hier?’ antwoorden ze als met één stem: ‘Sinterklaas’.
Veel verwikkelingen later leggen broer en zus op de Nederlandse televisie uit hoe hun avontuur is afgelopen en waarom het Sinterklaasfeest dit jaar een beetje anders dan anders is. Sinterklaas geeft toe dat zijn zus best goede verbeteringen heeft aangebracht, zoals meer meisjespieten en Noodgevalpieten.
Dit boek is een geweldige aanrader, al was het alleen al omdat het niet over de kleur van de Pieten gaat maar over een vrouwelijke Sinterklaas en Pieten in veel soorten en maten.
De uitstekend geschreven teksten zonder clichétaal en de heerlijke, originele tekeningen die boordevol beeldgrappen zitten zijn extra redenen om dit boek (met of zonder je kinderen) te gaan lezen.Alleen het slot, dat had best nog ietsje feministischer gemogen.