Boer Boris heeft een boerderij.
Daar hoort 1 grote tractor bij.
Daar rijdt hij mee over zijn land
en maakt er sporen mee in ’t zand.

Boer Boris heeft een boerderij.
Daar horen ook 2 schuren bij.
In de ene wordt het hooi bewaard…
[…]
Ted van Lieshout. Uit: Boer Boris. Illustraties Philip Hopman. Gottmer, 2012.
Het tellen gaat door in dit eerste deel van Boer Boris. Leuk boek voor kinderen die (willen) leren tellen, met rustige en soms erg grappige prenten van de schapen, koeien, muizen en vogelverschrikkers die op de boerderij wonen.
In juni volgt deel 2 van Boer Boris.
Leeftijd 3+

Moeder, iets groens, waar geen hek omheen staat,
is dat nu ‘buiten’?
Of is alles zo recht, met een sloot en een doelpaal
en wachters, die ’s avonds gaan sluiten?

Aan het eind van lijn negen, daar is ook zowat
het eind van de huizen,
maar waar ik verleden zomer nog zat
daar liggen nou buizen.
Het is net of de steen veel rooier wordt
aan het eind van de stad,
en of het weer veel mooier wordt
dan je ’t binnen had.
Maar de bomen zijn kleiner
en toch is het fijner
dan ’t kerkhof met die kruisen.
Ik ga samen met Piet
op het voorbalkon, tussen de mensen d’r benen.
De conducteur, die ziet ons niet
en aan ’t eindpunt zijn we verdwenen.
Maar een keer heeft ie ons gezien;
dat kwam door Piet, dat loeder,
en die vent heeft niet eens naar ons kaartje gevraagd,
wat een stommerik, hè moeder?
J.M.W. Scheltema. Uit: Chansons, gedichten en studentenliederen. Van Gennep, 1948.

O, ik weet wel hoe tanden verdwijnen.
Eerst wat gebungel,
en dan wat geklungel
met je tong, net eronder.
En dan trekken en wrikken en dan
zit je zonder.
Maar wie weet
hoe er daarna weer nieuwe verschijnen?
In de nacht?
Onverwacht?
Misschien zakken ze zacht
uit je kaken omlaag?
Hoe moet dat, wie doet dat?
Antwoorden graag.
Edward van de Vendel. Uit: Hoera voor superguppie. Illustraties Fleur van der Weel. Querido, 2010.
Dit gedicht is geplaatst met toestemming vooraf van uitgeverij Querido.

Zie je dit doosje? Het is hol, klop er maar op
Het is van hout dat doormidden is gekliefd
losgemaakt van zijn wortels, in stukken gezaagd

Geschuurd, geschaafd, de ene kant heet gemaakt
boven een vuur, de andere kant kout en nat
en zo gebogen tot het bijna knapte

Het staat nu gespannen van trots
er zijn sierlijke gaten in gemaakt
met een heel gemeen scherp zaagje

Dit doosje is gemaakt van pijn
Uit een dode kat zijn vier darmen getrokken
en over het hout, over de gaten gespannen

Alleen zo kan het verdrietige hout zingen
(het best bij volle maan) over hoe het droomt
van zonlicht en de wind door de bladeren

Over die vogels die komen nestelen,
over de mieren die komen kietelen, daar kan hij niet tegen
de specht, klop er maar op, de herfst, de regen…

Dat woont allemaal in dat kleine houten kastje
als je door de gaatjes kijkt zie je alleen maar
donker, als je voelt, voel je niks

Maar als je de snaren streelt,
wordt het wakker en vraagt vlug:

breng mij terug, breng mij terug…
Hans Mirck. Uit: Wie heeft hier met verf lopen smijten? Querido’s Poëziespektakel 3. Samensteller: Ted van Lieshout. Querido, 2010.
Dit gedicht is geplaatst met toestemming vooraf van uitgeverij Querido.